Bez wątpienia największym mistrzem szyderstwa był Nietzsche. Jego krytyka moralności chrześcijańskiej była w całości oparta na szyderstwie. Pisał: <q>przeciwko chrześcijaństwu wyrokuje dzisiaj nasz smak, a nie nasz rozum</>. Sartre jest kontynuatorem filozofii szyderstwa. To właśnie "oścień szyderstwa" wiedzie go ku coraz to nowym odkryciom absurdu. Szyderstwo - to na płaszczyźnie moralnej przejaw tej wolności, której zasadą stała się negacja. Szyderstwo jest szczególnym rodzajem niszczącego śmiechu, który nie niszczy bytu w jego istnieniu, lecz w jego wartości. Ale żeby szyderstwo było naprawdę szyderstwem, powinno być uniwersalne. Ani u Sokratesa, ani u Nietzschego szyderstwo nie było uniwersalne. Takie do końca doprowadzone szyderstwo nie zatrzymałoby