Co chwila na linii mojego horyzontu pokazuje się jakiś inny, nowy z tych tu - żyjących w Bogu i medytacji. Czy to im pomaga w życiu? Czy wiedzą więcej o tajemnicach dobrego życia? Wątpię, za każdym razem wątpię i już jestem przy tym wierszyku: "ręką konia nie oszukasz" - i już wierszyk przekręca się we wszelkie możliwe metafory. Ale każdy z nich chodzi i tak trzyma twarz naprzeciw słońca, naprzeciw nieba - jakby to wiedział. Chcę z nimi porozmawiać... Będę im mówić, że trzeba mi pomóc. I co w nich zostało z mężczyzn, którymi kiedyś byli... Mój Boże, to wciąż są przecież mężczyźni. Jaki