jest pytanie. Odpowiedź tkwi chyba w tym, jak odbieram i rejestruję świat, jak daję sobie radę z życiem, które bywa albo tak piękne, albo tak straszne, że po prostu nie umiem tych jego dolin i pagórków ignorować. Wydaje mi się, że widzę czasami więcej niż inni ludzie, że czas, który przepływa obok, potrafię przeszukać jak celnik jadące po taśmociągu bagaże i znaleźć w nim niemal wszystko, co ma jakaś wartość. Pisarz chyba musi być takim upierdliwym celnikiem na przejściu granicznym między przyszłością a przeszłością. Te piękności, zapakowane do kufrów, do waliz, trzeba umieć odkryć. Nie sadzę, abym już posiadła tę umiejętność