w pozostałych fabrykach i przedsiębiorstwach wprowadzić kontrolę robotniczą nad produkcją. Platforma rządu robotniczo-chłopskiego w szerokim zakresie uwzględniałaby także aktualne bolączki ludzi pracy. Wysuwała żądania walki z bezrobociem, podwyżki płac, taniego chleba, ochrony lokatorów itp. Tak więc plan strategiczny Branda stanowił głęboką próbę przeniesienia na teren Polski leninowskiej nauki o przerastaniu rewolucji burżuazyjno-demokratycznej w rewolucję socjalistyczną.<br>Koncepcję roli klasy robotniczej jako przodującej siły narodu ujmuje Brand z szerokiego punktu widzenia. W przeciwieństwie do koreferenta H. Domskiego, który podchodził do zagadnień współpracy robotników i chłopów jako przejściowego manewru taktycznego, Brand uważał ideę sojuszu robotniczo-chłopskiego za wytyczną polityki partii. &lt;page nr=98&gt; Stwierdzał przy