na płaszczyźnie Związku. Do tego typu niebezpieczeństw zaliczyłbym przede wszystkim z jednej strony podatność społeczności plastyków na demagogię, z drugiej zaś strony nieumiejętność przeciwstawiania się stanowiskom odwołującym się werbalnie do autorytetów. Uległość wobec racji innych wynika w dużej mierze z braku własnych i rzetelnych przemyśleń uwzględniających społeczne powinności sztuki, jednostronne, przesadne podkreślanie autonomii rozwoju twórczości artystycznej. Demagogia znajduje podatny grunt wszędzie tam, gdzie zaciera się istotne różnice i za cenę uproszczeń i rezygnacji z ambitniejszych celów dąży się do zachowania jedności.<br> Nie ma jak się zdaje innego sposobu przeciwdziałania obu niebezpieczeństwom jak świadome, konsekwentne i umiejętne pod względem technicznym rozwijanie kultury