rozsławionego ponad zasługę filmu "Never on Sunday". Jest to partytura naznaczona łatwizną melodyczną i harmoniczną. Ona rozstrzyga o wrażeniu, że z Arystofanesa zrobiono amerykański musical, pomnażając grono męczenników mody, w którym są i Shaw i Dickens i nawet Wolter.<br>Cała inscenizacja nasuwała niekiedy skojarzenie z "Iliadą" tłumaczoną chłopskim dialektem. Była przesadnie &lt;orig&gt;sprymityzowana&lt;/&gt;, jeszcze bardziej uproszczona niż w ateńskim teatrze Dionizosa. Np. Koun nie użył ani razu &lt;foreign&gt;mechané&lt;/&gt;, maszyny powietrznej, która już w tym teatrze sprowadzała niebian z obłoków na ziemię; w ten sposób odebrał widowisku rys baśniowej cudowności. Zatarł w znacznej mierze swoistą, niepodobną do niczego strukturę komedii staroattyckiej; podział na