wysokich naprężeń normalnych i ścinających w obrębie wypełnianego lodem obszaru rezerwuarowego i efektem korzystania przez wodę z przepływu w obrębie porowatych osadów dennych. Jednocześnie gradienty tych naprężeń są największe na granicy strefy rezerwuarowej i odbierającej. Prowadzi to do deformacji osadów. Powstają w nich płaszczyzny ścięcia. Uniemożliwiają one lub znacznie ograniczają przesiąkanie wody kanalikami porów w obrębie tych osadów. W taki sposób wytwarza się „tama” zatrzymująca wodę w podłożu lodowca. Powstanie ścięć w deformowanych osadach jest zatem mechanizmem wyzwalającym szarżę. Przyjęcie tej koncepcji może również tłumaczyć pewną zależność geograficznego rozkładu lodowców szarżujących od budowy geologicznej z łatwo erodowanych skał (Clarke