jawiły się jako czas szczęśliwy. Świadomość, że to szczęście może być lada chwila utracone, że szczęk broni nie ucichł ostatecznie, że wkrótce znowu przyjdzie – być może – nadstawiać karku na polu bitwy, przydawała szczególnej aury dniom pokoju. Potęgowała tak naturalną w młodości radość życia i potrzebę miłości, ale zarazem przesycała wszystko cichą melancholią. Był to okres miłości i przyjaźni, zabawy i owocnej, twórczej pracy. W kręgu młodych poetów i wielbicieli poezji Reklewski stał się postacią bodaj najważniejszą. Predestynowały go do takiej roli sława wojenna, talent poetycki i wspomniane już przymioty osobiste. Jakże różnił się od sztandarowego niejako poety ówczesnego Krakowa