następująco: jest to jeszcze jedna cegiełka do stawianego przez Rushdiego sobie samemu jako autorowi pomniczka, którego rytą w spiżu dewizą zdaje się być <foreign>"Le dernier cri"</>. To, że cegiełka ta jest niewspółmierna z innymi i psuje całość kompozycji, jest charakterystyczne i podkreśla inne słabości książki. Wynikają one stąd, że ideą przewodnią zdaje się w niej być nie tyle autentyczna synteza przemyśleń, ile chęć wyprodukowania utworu pod każdym względem "jak trzeba" w rozumieniu zachodnich lewicowych radykałów. Esencja ich ortodoksji stała się trudniejsza do sformułowania od czasu gdy marksizm przestał być <foreign>de rigueur</>, ale można ją określić jako kombinację postawy antyzachodniej (szczególnie antyamerykańskiej