Ziemi źródłem fosforanów niezbędnych dla podstawowych procesów fizjologicznych była niemal wyłącznie erozja skał na lądach. Im dalej od tego źródła, tym bardziej nieprzewidywalne warunki.<br>Lepiej więc było pozostawać blisko brzegu morskiego. Tam też najłatwiej o stabilne podłoże, do którego można przytwierdzić rośliną plechę czy ciało osiadłego zwierzęcia bez obawy przerzucenia przez prądy lub fale w niedogodne miejsce. Nic dziwnego, że mimo eksterminacji sinic twory wapienne przetrwały w zmienionej formie do kambru. Coraz więcej było w nich wapniejących plech glonów, coraz większa różnorodność szkieletów zwierzęcych. Gąszcz ich zarośli wychwytywał osad, który wraz ze szkieletami stawał się tworzywem budowli skalnych wyniesionych ponad otaczające