pełnym jego nurtem. Racje, które nakazywały państwu przejąć te funkcje, nie były jednak podyktowane względami wyłącznie humanitarnymi. Nie wiemy co było racją nadrzędną, wiemy tylko, że musiały tu działać również motywy czysto ekonomiczne. Gdyby bowiem państwo nie rozdzielało z funduszów publicznych pomocy potrzebującym, stając się nabywcą - choć nie konsumentem - dostarczanych przez przemysł i infrastrukturę towarów i usług, producenci i finansujące ich banki stanęłyby u progu bankructwa, a życie gospodarcze uległoby zahamowaniu wraz ze wszystkimi skutkami kryzysu lat trzydziestych. Przy bezużytecznych zakładach pracy i rdzewiejących urządzeniach fabrycznych rozrastałaby się, w skali przekraczającej dotychczasowe normy, armia głodnych i niezatrudnionych, która oczywiście rychło zmiotłaby