własnoręcznie przepisuje tekst czy robi zeń długie wypisy. Jest to przecież nie tylko strata cennego czasu, ale przede wszystkim jakiś rodzaj upokorzenia, obrazy, przeciwko czemu musi buntować się moje poczucie dumy zawodowej i zwykłej godności człowieka. Na ten rodzaj przeżyć są oczywiście narażeni też moi studenci, którzy uczestniczą w prowadzonym przeze mnie seminarium poświęconym problematyce emigracji. To, że na seminarium tym powstało już sporo prac tyczących literatury emigracyjnej mogę zawdzięczać tylko specjalnemu uporowi tych młodych ludzi, którzy pasję<br>poznawczą przedkładają nad wygodę opracowywania rzeczy łatwo dostępnych. To może tylko cieszyć.<br>Badacz literatury emigracyjnej musi też mieć kontakt ze zbiorami<br>bibliotecznymi, jak i