pilnował się tak silnie jak młodzież i poddał się rytmowi biologicznemu, już wtedy zauważyłem wśród niedorostków pewne poruszenie, gdyż dawali baczenie na dorosłych, toteż kiedy wykazałem spontaniczne umiłowanie rzemiosła, większość niedorostków poczęła mnie naśladować; jednak trójka igrająca w kącie pozostała wierna swojej wizji dorosłości. Po rui i porubstwie reszta młodzieży przyłączyła się do owej ortodoksyjnej trójki, niedorostki były jeszcze bardziej śnięte niż poprzednio, jeszcze leniwiej kiwały stopami w takt muzyki, jeszcze bardziej ekspresyjnie wyrażały układem ciał dorosły bezruch, "to nie potwory, to tylko ludzie" - zaszeptał inżynier i równie cicho dodał "tacy obojętni, jakby zjedli śniadanie", nie ulegało wątpliwości, iż Henio jest