ciastka. Początkowo nastrój nie był swobodny, mówiono mało, bo nie wszyscy się lubili. Zresztą nie mieliśmy wspólnych tematów oprócz pracy biurowej. Ja chciałbym bardzo mówić, bo byłem usposobiony radośnie i siedziałem między Kacperskim a dyrektorem, co też należało wykorzystać. Niestety, wszyscy przypatrywali się młodzieży, która tańczyła walca. Zacząłem i ja przyglądać się nogom Jaroszówny.<br>- A nasi bohaterowie nie zatańczą? - zapytał dyrektor i zerknął znacząco na Wychównę. Ta spojrzała na mnie, uśmiechnęła się z gotowością i nawet się lekko podniosła. Natychmiast przyszedł mi do głowy zbawczy pomysł.<br>- Pokażcie młodym, jak się tańczy walca, towarzyszu Mioduszewski! - wrzasnąłem strażnikowi w ucho. Ten dosłyszał, pokiwał głową