której kryło się zawsze tyle tajemniczych przedmiotów. Tylko on mógł pomóc.<br>- Wiem - powtórzył Ostry. - Kamrat poprosił cię o śmierć. Tyś mu ją winien. Wszak to chwila, w której odda on swe kości Ziemi, Matce Wszechrzeczy. Godnie jest paść w boju, z ręki silniejszego od siebie przeciwnika. I szczęśliwy ten, kogo przygniecie drzewo. Wedle Oltomarczyków błogosławiony jest każdy, kto się na starość dochowa syna i syn ten nożem poderżnie mu gardło. Szczęśliwi oni wszyscy. Ale i śmierć z ręki druha też jest szlachetna, bo prawy człowiek byle jak umierać nie powinien.<br>Magwer patrzył na Ostrego szeroko otwartymi oczami.<br>Tak działo się zawsze