mi od tylu lat przez życzliwych mi ludzi ze środowisk pisarskich emigracji. Nie sposób pomocy tej przecenić. Ale przecież nie można liczyć tylko na nią, tymczasem praca na miejscu, na przykład w bibliotekach i archiwach londyńskich jest właściwie tylko marzeniem. Przecież nie byłbym dziś w Londynie, gdyby nie prywatne zaproszenie przyjaznych mi osób, dzięki którym mam możliwość teraz choćby powierzchownego spenetrowania znajdujących się tu zasobów bibliotecznych i archiwalnych. Jak Państwo widzą, moje wakacje są właściwie czasem intensywnej pracy. Pomijając jednak moją osobę czy nie byłoby rzeczą konieczną, by instytucje emigracyjne zadbały o ułatwienie naukowcom zainteresowanym problematyką emigracyjną dłuższego pobytu czy to