Groszek. - Zasiedzieliśmy <br>się, jak... jak... dwa zające pod miedzą. Cośmy właściwie robili?<br><br>- No co? Spacer, potem ruiny... Właściwie nic.<br><br>- Rzeczywiście.<br><br>- Ale było ładnie.<br><br>Groszek skinął głową z głębokim przekonaniem.<br><br>- Bardzo ładnie.<br><br>- Wiesz co? - zaczęła znów Ika.<br><br>- Co?<br><br>- To musi być... - mówiła rozmarzonym głosem - to <br>musi być duża rzecz, tak na przykład... na przykład umieć napisać <br>wiersz. Jak to było. "Oczarowanie oczu... lubię jesieni pożegnalny <br>smutek..." To musi być wielka rzecz. Prawda, Grosiu?<br><br>- Na pewno - powiedział z powagą.<br><br>Pomilczeli chwilę. Wreszcie Groszek wstał.<br><br>- Pora na nas.<br><br>I poszli.<br><br>Szli, co chwila unosząc głowy ku niezmiernie wysokiemu niebu.<br><br>- To jest mgławica Oriona - powiedział