wierzchowce i przywiązali je arkanami do<br>rosnących tu krzewów. Po chwili, rozebrani niemal do naga, siedzieli na<br>gorącej ziemi, przytulając się do skały, która chroniła znośnie od<br>gorącego wichru i gryzącego pyłu. Olbrzymi upał oraz zmęczenie gonitwą<br>za emu sprawiły, że Tomek usnął wkrótce z głową opartą na siodle. Teraz<br>przynajmniej poczciwy bosman Nowicki nie musiał ukrywać swego<br>niepokoju. Wytarł starannie chustką obolałe oczy, po czym owinął<br>koszulą własny karabin i broń Tomka, aby zabezpieczyć ją w ten sposób<br>przed wdzierającym się wszędzie czerwonym pyłem. Następnie legł na<br>rozgrzanej ziemi. Zaczął rozmyślać o nieprzyjemnej sytuacji, w jakiej<br>znalazł się razem z