on całkowicie w żadnej z tych przegródek. Jak na Teatr Absurdu, jest zbyt stabilnie osadzony w twardym podłożu moralnych zasad. Jak na Teatr Protestu, jest zdecydowanie zanadto "niepoważny" - humorystyczny, a zwłaszcza autoironiczny. Aby rzecz ująć dokładniej: to prawda, że jego sztuki sprawiają wrażenie, przynajmniej na powierzchni swojego świata przedstawionego, jakoby przynależały do dwu kategorii, z których jedną można podejrzewać o rodowód wywiedziony z tradycji teatru politycznego, druga zaś objawia pewne powinowactwo z tradycją Teatru Absurdu. Kategorię pierwszą reprezentują sztuki mniej lub bardziej "realistyczne", przede wszystkim seria trzech jednoaktówek (pierwszą z nich była powstała w roku 1975 sławna Audiencja), połączonych wspólną postacią