natychmiast. Po "Człowieku z marmuru" zostało mi pragnienie wyrazistości, nic połowicznego nie wchodziło w grę.<br>Chciałam się jak najwięcej nauczyć. Wypytywałam reżyserów o postacie, sens każdej sceny, całego filmu. O środki, jakimi chcą osiągnąć pożądane efekty. Nauczyłam się na pewno jednego: że trzeba starać się zrozumieć wszystkich. Sposób myślenia w przypadku każdego reżysera był tak odmienny, że wyrobiłam sobie rodzaj elastyczności, umiejętności wychodzenia naprzeciw oczekiwaniom. I chyba dlatego nie mam w tym okresie żadnej znaczącej roli.<br>Tylko Wajda! Po "Człowieku z marmuru" zagrałam jeszcze w trzech jego filmach: "Bez znieczulenia", "Dyrygencie", "Człowieku z żelaza" i tylko one się liczyły. Reszta - to