jasno podkreślane przez teorię kontraktów niekompletnych zainicjowaną w latach osiemdziesiątych przez Grossmana i Harta. Pojęcie kontraktu pełnego lub wyczerpującego oznacza, że możliwe jest zawarcie takiej umowy, która jest w stanie przewidzieć wszystkie możliwe przyszłe "stany natury", gdzie wyniki zachowań odpowiadających tym stanom natury są weryfikowalne i każdemu z nich można przypisać odpowiednią wypłatę, czy wynagrodzenie. W sytuacji gdy uznamy, że nie jest możliwe (lub jest zbyt kosztowne) sformułowanie takiego kontraktu, okazuje się, że sposób alokacji praw własności ma znaczenie i wpływa w sposób istotny na wynik procesu decyzyjnego. Właścicielami są ci, którzy mają prawo podejmowania decyzji w sytuacjach nieprzewidzianych w kontrakcie