zrezygnowania z myśli o wybiciu się Polaków na niepodległość. Stanowił po prostu wyraz patriotycznych obaw o żywą substancję narodu i o stan kraju w obliczu kolejnego niebezpieczeństwa oraz groźby całkowitego wyniszczenia.<br> Z kolei Oda na wojnę w roku 1800, podobnie zresztą jak przekład L'homme du destin Charles Guillaume Étienne'a, potwierdzają przypuszczenie, że do lat 1807-1808 Koźmian, mimo rosnącego ciągle zainteresowania i podziwu dla Napoleona, nie utożsamiał go jednak bynajmniej ze świętym ramieniem Opatrzności i nie sakralizował związanych z nim nadziei na zmianę sytuacji politycznej Polski i Polaków. Obydwa panegiryki wyrażają przede wszystkim chwilowe nastroje i uczucia poety, nie zaś określone