próżniowego. Różnił się on od spektrografu zwykłego tem tylko, że pryzmaty, soczewki, klisza fotograficzna były umieszczone w pudle metalowem, z którego wypompowywano powietrze. Przyrząd był pod względem mechanicznym świetnie opracowany: wszelkich ruchów regulacyjnych. a było ich osiem, dokonywano &lt;hi&gt;zzewnątrz&lt;/&gt;, nie psując próżni uprzednio wytworzonej. Talent konstrukcyjny Schumanna charakteryzuje fakt, że przyrząd nie był stopniowo, w miarę dokonywania doświadczeń, ulepszany, lecz został odrazu zaprojektowany w postaci najzupełniej odpowiadającej celowi. Źródło światła stanowiła rurka Geisslerowska lub iskiernik specjalnej konstrukcji, oddzielone od właściwego przyrządu za pomocą płytki fluorytowej.<br>Używając spektrografu tego typu, Schumann, a następnie i inni badacze, dokonali w tej dziedzinie widma pomiarów