metrów nad sposobiącymi się do zmierzchu wioskami, lasami i osiedlami. Od Powidza dzieliły go już tylko minuty, ale droga powrotna zdawała się wlec w nieskończoność. Babicz po raz kolejny sprawdził wszystkie przyrządy i mimo że wiedział doskonale, iż pożera odległość z niezmienną prędkością dziewięciuset kilometrów na godzinę, czuł się jak przysłowiowa mucha w smole.<br>Nad lotniskiem zrzucił fotograficzny zasobnik Saturn i sposobiąc się do lądowania obserwował, jak powoli opada na spadochronie w wyznaczony rejon. Kołował samotnie po skrytym w nocnym oświetleniu, pustym już od bojowych maszyn lotnisku. Gdy wreszcie wysiadł z ciasnej kabiny, dostrzegł w mroku stoiska zdążającego w jego kierunku