inscenizacji. Najpierw dlatego, że wyłania się on z doświadczenia, które nie mogłoby raczej być prezentowane w przysłowiowym świetle wielkiej sceny. Ani masowa anonimowa śmierć, ani śmierć w getcie, skontrastowana z emblematową, powstańczą śmiercią Krystyny Krahelskiej, nie mogłyby stać się tworzywem krzepiącego widowiska. Wstydliwie przemilczane, skrywane w cieniu czy w - również przysłowiowym - mroku niepamięci, należą do czarnej strony historii. Ten punkt widzenia nie mógłby jednak być zainscenizowany także dlatego, że nie daje przełożyć się na historie rodzinne, udokumentowane rodzinnymi pamiątkami, które można zademonstrować publiczności jako znaki intymnego porozumienia. Nie ma jednak innej drogi. Skoro umówiliście się - zdaje się mówić Hanna Krall - że