myśli i uczucia, aż stawała się lekka jak powietrze, jak liść, jak wiatr, była tylko radością i pędem. Gdy w końcu padała zmęczona, nie czuła nic poza lekkością i zmęczeniem. Nim dopadło ją wyrzucone po drodze skrępowanie, przez chwilę mogła po prostu ziajać jak beztroski szczeniak. Potem znów coś ją przytłaczało i z najdłuższych nawet biegów wracała sobą: niezdarną Joanną w zbyt długiej spódnicy z oberwaną listwą i w sweterku z przykrótkimi rękawami. Koło domu jej krok stawał się znowu ciężki i pełen wahania. <br><br>- Joanna ma talent - stwierdziła pani od wuefu, po raz drugi mierząc jej czas na sześćdziesiątkę. W pierwszy