zbawiennych ciał... Zachłannie! Główka do piersi kojącej! Buzia do życiodajnego sutka! Brzuszek do bioder bezpiecznych! Główka do łona snów! Czas cofał się nieodwołalnie. Niemowlęta płakały w świetle przeskakujących kadrów - śluz zaczął pokrywać ich skórę. A z brzuszków wyrastały pępowiny i niczym długie pędy roślin wiły się w górę, oplatały ekran, przywierały do kobiecych piersi i bioder. Szukały szczelin, w które mogłyby wrosnąć i złączyć dzieci z tymi ciałami. Nagle...<br>Ręka zasłoniła pokój i usłyszał szorstki głos charta:<br>- Dość! Wyrzuć go stąd.<br>Północny szarpnął Zygmunta. Pchnął w ciemność. Zniknął pokój. Wszystko ucichło. Nic nie widział. Jakby stracił wzrok. Ślepy Zygmunt. Niewidomy. W