weneckimi oknami wychodzącymi na rzekę i cieniste drzewa były też inne klimatem niż tamte, z lat dzieciństwa Ryszarda, gdy Stanisław w zagorzałych dyskusjach atakował z pasją zmurszałe stosunki społeczne, ślimacze tempo podejmowanych reform: "plasterków na zaropiałe rany". W domu Ryszarda i Jadwigi zawsze spokojnie prowadzono rozmowy. Jedynie kilka przedmiotów mogło przywodzić gospodarzom na myśl tamten gwałtowny czas; pod tą samą lampą, u góry osłoniętą seledynem klosza, obejmującą łagodnym kręgiem zebranych u stołu, siadywał Stasza, z tego samego srebrnego mlecznika nalewał w pośpiechu śmietankę do kawy. I w tej samej serwantce dźwięczały srebrne pucharki starej, tureckiej roboty, pamiętające wiedeńską wyprawę Stefana Kunickiego