leki (np. chloropromazyna), po których pacjenci licznie wracali do domów, większość szpitali zlikwidowano mimo braku alternatywnych form leczenia. Tylko nieliczni pacjenci wrócili do rodzin. Część trafiła do domów opieki, ocenianych jeszcze gorzej niż szpitale, większość znalazła się na ulicy, powiększając krąg bezdomnych. Dopiero z czasem zaczęto tworzyć programy zapewniające chorym psychicznie niezbędną pomoc medyczną i socjalną w miejscu zamieszkania.<br><br>&lt;tit&gt;Bez cytrusów&lt;/&gt;<br><br>Szpitale stają się jedynym azylem nie tylko z powodów medycznych. Dla najbiedniejszych pacjentów nawrót choroby i dobrowolna hospitalizacja oznaczają komfort w postaci regularnych posiłków, wygodnego łóżka i darmowych leków. Inni wracają pod presją otoczenia, które ich odrzuca i upokarza, nie