jest w dualnej perspektywie postrzegania <br>rzeczywistości. Tymczasem przekroczenie dualizmu jest niezbędnym warunkiem <br>dostąpienia 'oświecenia'. Chociaż więc 'teoria jedności nauk buddyjskich <br>i zen' odegrała pozytywną rolę jako afirmacja buddyjskich korzeni zen, to <br>jednak zepchnęła na dalszy plan to wszystko, co decydowało o unikalnych <br>cechach zen, a także uwięziła adeptów zen w pułapce intelektualnych analiz. <br>Jedynym sposobem uniknięcia tego zagrożenia jest traktowanie sutr jako <br>'palca wskazującego na księżyc', zgodnie z 'logika paradoksu', według której <br>wszelkie znaki formalne (pojęcia uwarunkowane swoją negacją) nie są <br>adekwatne do rzeczywistości. <br>&lt;gap reason="sampling"&gt;<br>Zalecano więc adeptom zen, aby nie starali się doskonalić <br>etycznie, ale za wszelką cenę dążyli do 'oświecenia