jednej we dwóch, i bawiliśmy się ze sobą, dopóki nie spłynęły do wody najpierw przeźroczyste jak sok z naciętego pnia brzozy dwie kropelki, a potem białe strużki jakby mleczu z przełamanej łodygi dmuchawca, a przedtem jeszcze siadałem tym swoim tyłeczkiem Obiemu na kolanach i czułem go między swoimi wypukłymi i pulchnymi jak u dziewczyny pośladkami, i wiedziałem, a i on wiedział, że tak łatwo można by przekroczyć tę granicę, i że może kiedyś ją przekroczymy, razem albo osobno...<br>a tymczasem nastąpiła zapowiadana zmiana, przestaliśmy być dziećmi Ojca Świętego i opiekę nad nami zamiast francuskich zakonników sprawowali teraz przedstawiciele polskich władz emigracyjnych