niesamowicie zawiedziony wmieszałem się w tłum pasażerów. Stało się dokładnie tak jak przewidywałem. Już na samym początku wątpiłem w to, że Eliza dała mi swój prawdziwy numer telefonu. Niby dlaczego miałaby sobie zawracać głowę jakimiś tam chłopaczkiem ze wsi skoro miała przecież tylu znajomych w Warszawie. Po co jej, córce pułkownika znajomość z chłopakiem, który idzie na półtora roku do wojska i będzie wychodził na przepustki raz na sześć tygodni? Nie rozumiałem tego, jak również nie mogłem pojąć dlaczego w ogóle dała mi kartkę z numerem telefonu? Przecież najzupełniej w świecie mogła mi nie podawać do siebie żadnego kontaktu. Coś mi