wylądował na czterech łapach w jakimś przyczółku kapitalizmu, musi to przyznać: udało się. Nikt już nas nie gania, nie strzelają do nas gazem łzawiącym, nikt nie rewiduje. Mogą nam nakukać. Gdy gliniarze z drogówki zatrzymują mnie do kontroli, biorę głęboki oddech, z radością konstatując: okay, nie drżę, nie mam przyspieszonego pulsu, olewam. To naprawdę jest wiele. Patrzę z uśmieszkiem na mundurowego stróża prawa i bez lęku podaję mu dokumenty, w których okładki powtykane są różne karty kredytowe. No właśnie, kosimy tyle kasy, że - jak mówi Maciek, szczerząc swoje olśniewające, zrobione za ciężkie pieniądze zęby - nie musimy się w sklepie szczypać z