już dosyć - rzekł po pewnym <br>czasie pan Kleks nie patrząc wcale w moją stronę. - Zajmij <br>się teraz rękami.<br><br>Zabrałem się wobec tego do wcierania maści w ramiona <br>i ręce Alojzego. Właśnie w chwili gdy pojawiły <br>się już na nich naczynia krwionośne, rozległ się <br>dźwięk dzwonka wzywającego na obiad.<br><br>Pan Kleks, purpurowy z napięcia i wysiłku, rozprostował <br>plecy, przyśrubował z powrotem blaszaną pokrywę <br>do klatki piersiowej lalki i rzekł do mnie z zadowoleniem:<br><br>- Doskonale! Świetnie! Idź teraz na obiad, a ja tymczasem <br>popracuję nad mózgiem tego kawalera.<br><br>Z żalem opuściłem szpital chorych sprzętów i udałem <br>się do jadalni. Pierwszy podbiegł do mnie