niespokojniej. Oboje rozumieli, <br>że czeka ich przygoda takiej miary, że nawet domyślić się jej trudno. <br>Opętany bieg Kapitana i jego zawzięte milczenie wskazywały <br>na to w sposób dostateczny.<br><br>W końcu Kapitan osiągnął szczyt wzgórza.<br><br>Droga już biegła po równi, a o kilkanaście metrów przed nimi prześwitywała <br>przez drzewa wielka i pusta, milcząca w słońcu polana. Właśnie <br>tu Kapitan zwolnił i bardzo już ociężale, jakby ostatkiem sił, dojechał <br>do samego jej skraju.<br><br>Wreszcie przystanął.<br><br>Nie odzywał się jeszcze przez kilka sekund, jak zgoniony człowiek, <br>który nim powie słowo - musi wydyszeć wpierw z siebie najcięższe <br>zmęczenie. Milczenie to trwało pięć sekund - ale ledwo