nas ono, jak Żydów, na całe dziesięciolecia, że nie będziemy płakać za rzekami Babilonu, wypatrując skrzypiec w gałęziach drzew, i tylko w myślach sławić będziemy Boga, bez harf i cytr, bez szofarów i kinorów wprawdzie, ale w najwyższym tętnie krwi, bo sprawił cud, wyprowadzając nas z innego domu niewoli, wśród pustkowi dalekiej północy,<br>i w drodze powrotnej nasz opiekun, człowiek bardzo rozmowny, opowiadał nam o upadku powstania warszawskiego, któremu nie przyszła z pomocą sowiecka armia, choć znajdowała się tuż obok, na drugim brzegu Wisły, o samozwańczym rządzie komunistycznym na pierwszym skrawku wyzwolonej ziemi polskiej, kraju, do którego nie będą już należały