pod wiązanką ironicznych albo naukowych zdań. Zdziechowski nie miał jednak żadnego z tych gatunków kokieterii i tym można wytłumaczyć jego niepopularność. Przemawiał jak Kassandra, a każde smutne proroctwo jest "żałośliwie-maniakalne". Od głosu Kassandry odwraca się ze wstrętem dobrze odżywiony i lubiący uciechy świata obywatel. Toteż Zdziechowski był wołającym na puszczy i próżno w swoich mowach rektorskich usiłował naprawić dusze młodzieży. <br> Mądrość często otrzymuje epitet: boska. Mówi się: boski mędrzec. Myślę, że najbardziej boską jej cechą jest niewspółmierność z upływem przeżywanego fizjologicznie i uczuciowo przez miliony ludzkich istnień czasu. Wyobrażam sobie Zdziechowskiego, jak idzie ulicami Wilna, czytając z barokowych jak zawsze