zapożyczeniami z Novelli Justyniana retorycznym uzasadnieniu pożytków prawodawstwa, następuje nieoczekiwana zmiana wątku: <q>"Skoro tak sprawy się mają, uznaliśmy, że będzie pożyteczne przekazać pamięci potomnych i poleciliśmy zapisać na tym pergaminie imiona królów, poprzedników naszych, odkąd pojawili się królowie w plemieniu naszym Longobardów, tak jak dowiedzieliśmy się tego od starców"</> (in quantum per antiquos homines didicimus). Po tych słowach umieszczono listę siedemnastu kolejnych władców, poczynając od "pierwszego króla Agilmunda z rodu Gugingów", a kończąc na samym Rotarim "z rodu Harodów"19. Anitiqui homines - bez wątpienia ci sami, o których mowa w epilogu - byli więc dostarczycielami wiedzy o niepisanych prawach przodków i historycznej