7,8) z finezyjną <br>archaizacją harmoniki; w tym par excellence deklamacyjnym stylu odnajdujemy <br>typ ekspresji nawiązującej do późnośredniowiecznych struktur brzmieniowych, <br>z quasi-kontratenorową klausulą oktawową (w Alcie), np. Laudamus te (s. 6), <br>czy pochodami quasi-fauxbourdonowymi, np. Pacem (s. 35) z jednej strony, a z <br>drugiej ­ wykorzystaniem chromatyki i struktur quasi-brzmieniowych.<br> Kolejne ogniwo stylistyczne tworzą: Missa in honorem S[ancti] M[artyris] Andreae <br>Bobola (1938) na chór męski i organy Jurdzińskiego (zob. prz. 14), Msza Bogurodzica <br>(1943) Rączkowskiego, na 4-głosowy chór mieszany i organy (zob. prz. 17), oraz <br>Msza łacińska ku czci Św. Wincentego a Paulo (1958) na chór