przyjąć niezgrabną gorycz pięćdziesięcioletniego sieroty. Odetchnął głęboko, wzruszył ramionami i jakby zaśmiał się przez nos. Odsunął talerz i oparł się łokciami na stole. <br>- Utrafił pan, drogi docencie... Niestety, kombatanci nie wiedzą, co to poczucie winy... Dla nich żołnierz jest wytworem obowiązku, przysięgi... jest automatem nakręconym na miłość ojczyzny. Trzeba było rąbać... to trzaski leciały! Tak rozumują. I ci... i tamci... wszyscy. Nie ma kombatantów, którzy by współczuli chociażby swoim młodym latom tamtego okrucieństwa. <br>Pomału podniósł się. <br>Hans patrzył na zmęczenie malujące się przede wszystkim w oczach księdza, zmętniałych jak jasna moneta wrzucona do rzymskiej fontanny. Wstał na widok ręki zapraszającej go