rozbójników, stało się niemal symbolem afgańskiej skłonności do zdrady. Przez wieki żyli z łupienia kupieckich karawan lub z pobierania od nich haraczu za bezpieczną wędrówkę. Napadniętych kupców jednak nie mordowali, a nawet nie odbierali im całego dobytku. Nie z powodu wrodzonej szlachetności czy łaskawości, ale po to, by móc ich rabować w nieodległej przyszłości. Planowali zbójeckie napady i dbali o rynek, jak kupcy czy przedsiębiorcy ważący wydatki i zyski w okresach rozkwitu i upadku koniunktury albo rolnicy dbający o ziemię, by dawała plony.<br>Umiejętność sprzedania się właściwemu nabywcy, za właściwą cenę i we właściwym czasie, stała się w Afganistanie tożsama z