na" nie jest wypowiadane na zimno, i właściwie nie ma wyboru, czyli rządzi nami sięgający samych trzewi egzystencjalny przymus, albo na tak, albo na nie. Niemniej w nowej sytuacji religii, poczynając od Renesansu, ten składnik, &lt;hi rend="italic"&gt;pari&lt;/&gt;, istnieje i, co charakterystyczne, po raz pierwszy znajduje sformułowanie u Pascala, choć zaiste zbyt rachunkowo-trzeźwe.<br>Wspominam o &lt;hi rend="italic"&gt;pari&lt;/&gt; (z przykrością, skoro możliwe jest ono tylko na ziemi Ulro), żeby przypomnieć, że sięgający gdzieś do trzewi przymus wiary nie wyklucza sprzeciwu i świadomości, że jest się dostatecznie wolnym, żeby zagrać na nie. Tym bardziej że kler katolicki w krajach zachodnich dostarcza nierzadko widowisk nie lepszych