w przeciwieństwie do naukowej organizacji pracy, koncentruje się na zarządzaniu całą organizacją i jej strukturach. Do czołowych przedstawicieli i twórców tego nurtu zalicza się Henriego Fayola (1841-1925) oraz Maxa Webera (1864-1920). U podstaw teorii Fayola leży podział całej działalności organizacji gospodarczej na zespoły czynności: technicznych, handlowych, finansowych, ochronnych, rachunkowych i kierowniczych. Zespół czynności kierowniczych zostaje podzielony na podstawowe funkcje kierownicze: planowania, organizowania, rozkazywania, koordynowania i kontrolowania. Podział ten do dziś jest uznawanym klasycznym standardem. H.Fayol koncentrował uwagę na zarządzaniu i umiejętnościach kierowniczych, gdyż uważał, że głównie od tych czynników zależy sprawność organizacji. Opracował m.in. czternaście praktycznych zasad