inspirująca dla kogoś, kto chciałby wykazać możliwość rozszerzenia klasycznego pojęcia sztuki. Bałbym się jednak, by w imię sympatii do postmodernizmu zastąpić klasyczne pojęcie człowieka jako "<q>istoty rozumnej</>" przez "<q>istotę plującą z autoironią</>". Dlatego też, o ile postmodernizm jest przyjmowany z zainteresowaniem przez przedstawicieli niektórych nurtów sztuki, o tyle autorzy ceniący racjonalność i krytycyzm odnoszą się do niego z dystansem i ironią. To, co w postmodernizmie jest prawdziwe, jest równocześnie mało odkrywcze dla myślicieli, którzy wnikliwie badali relacje między ideami Oświecenia a ich praktyczną realizacją. Filozofowie nauki już dawno znali trudności racjonalizmu i bezkrytyczne fascynacje nauką zostawiali ideologom. Skutkiem tego mówienie im