tej postaci, w jakiej zaistniał on w radarze. W Stanach Zjednoczonych zademonstrowano w 1937 roku radar, który miał za zadanie wykrywać w ciemności samoloty i wskazywać ich położenie załogom artylerii, aby te mogły przechwytywać samoloty w wiązki światła reflektorów i prowadzić skuteczny ogień. W 1939 roku zakończono prace nad mobilnym radarem o zasięgu wykrywania samolotów wynoszącym 200 km. W 1940 roku połączono wysiłki techników amerykańskich i brytyjskich, między innymi Amerykanom zostało udostępnione wielkie osiągnięcie brytyjskie - magnetron wielownękowy dużej mocy. Do czasu wynalezienia magnetronu możliwości radaru były bardzo ograniczone; stosowane długości fali wyznaczały duże rozmiary anten, a to z kolei uniemożliwiało budowanie