się w duchu najbardziej bluźnierczymi wyrazami, aby przyśpieszyć czas, który dłużył się w nieskończoność. "Aby prędzej, do cholery! Aby prędzej, do licha ciężkiego!..."<br>Znowu rozległy się stuknięcia. I wówczas w ostatecznym, prawie bydlęcym otępieniu zmysłowym Widmar posłyszał głos:<br>- Proszę !<br>Był to głos szybki, stanowczy, brzmiała w nim nuta radości. "Dlaczego radości?" pomyślał Widmar. - Proszę! - rozległo się za drzwiami i oto jedna połówka drzwi rozwarła się na oścież. Nie były zamknięte .<br>&lt;gap reason="sampling"&gt;<br>Widmar został sam na korytarzu, po korytarzu snuli się chorzy w niebieskich chałatach, Widmar usiadł na ławce, a jeden z chorych podszedł do niego.<br>- Czy to może pańską żonę operują dziś