nie dawały jej nadziei na poprawę losu. Róża wiedziała, ale czuła inaczej. Dla niej - wbrew wszelkiemu sensowi - jeden człowiek przesłonił świat, jeden człowiek reprezentował naród i jedna tylko niedorzeczna zemsta była uczuciem, którym oddychało serce. Taka Róża była głupia. <br>Ilekroć Adam chudł z namiętności i wodził wzrokiem za jej biodrami, radowała się: dobrze mu tak, kozłowi przeklętemu; na pewno zrobił tak niejednej pannie jak Michał mnie. <br>Ile razy Adam - otrzymawszy list z Nowego Miasta - wychodził do kolacji osowiały, zrzucał ze stołu rosyjskie gazety i krzyczał na synka: <br>- Jak ty mówisz? Jaka tobie &lt;orig&gt;mamoczka&lt;/&gt;? Mamusiu masz mówić! - radowała się: dobrze ci, Polaczku