uznającej też, że chrześcijaństwo jest &lt;q&gt;"niczym więcej niż sentymentem i gustem, a nie faktem obiektywnym i czymś cudownym"&lt;/&gt;.<br><br> Jeśli przyjrzymy się temu stuleciu jako całości, to samo pojawienie się w nim osoby Newmana zakrawa na cud. Z jednej strony społeczeństwo, które uznało za naczelne zasady przyjemności i korzyści, z drugiej radykalne, nihilistyczne ruchy rewolucyjne. Z jednej mieszczański agnostycyzm, z drugiej szalony ateizm. Gdzie tu miejsce dla Newmana? Gdzie w tym całym wirze zmian, w atmosferze entuzjazmu dla panowania rozumu z jednej strony oraz rozpaczy i zagubienia z drugiej, miejsce dla człowieka, który całą istotą swej myśli uczynił obronę religii objawionej? Przedziwny