na niej należytego miejsca dla romantycznego dramatu. I czas jego popularności. Później dramat zdecydowanie ją tracił, i to - paradoksalnie! - na rzecz klasycznej tragedii, której wielki renesans rozpoczął się wraz z debiutem aktorskim panny Rachel. Wtedy, w końcu lat trzydziestych, ukazywały się szkice zarówno romantyków jak ich adwersarzy stawiające pytania o rangę romantycznego teatru, o hierarchię nazwisk autorów, jaka ustaliła się przez te lata, o przyczyny istnienia bariery oddalającej teatr od romantycznego dramatu. Sztuki Dumasa, w porównaniu z utworami innych dramatopisarzy, długo utrzymywały się na scenie. Może także dzięki elastyczności stylu autora, który próbował odnowić przeżywający kryzys wzorzec wielkiej melodramy przez wprowadzenie