Polek zlizał pachnącą kamieniem wilgoć z ust, przymknął zmęczone oczy. Oparty o sprężyste gałęzie krzaku jął myśleć wreszcie o konieczności powrotu do domu. Deszcz trzepotał się cicho na śliskiej płachcie dykty. Oddzielne, wezbrane krople jak wiśnie padały ciężko na ziemię. Głód cienkim głosem odezwał się w brzuchu. I nagle, w raptownym przeczuciu, Polek otworzył oczy. Kamiennym chodnikiem od drzwi kuchennych biegła Wisia ku furtce. Okryta była niebieską peleryną, pod którą śmigały jasne nogi w czarnych botach. Polek cofnął się instynktownie, dykta spadła pomiędzy gęste zielsko. Serce zabiło mu gwałtownie i poczuł się widoczny w swoim ukryciu, wystawiony na pośmiewisko. Jednakże Wisia